‘Kan dat er enne van Pauwels, van Thei Spek zien?’ Met de nodige twijfels en vraagtekens omkleed doet een van de aanwezigen een gooi naar de naam van de persoon op een foto die door mensen van RooyNet in beeld is gebracht.
Gezellige drukte bij de fotokijk- en beschrijfmiddag in het Venrays Museum
Eén keer in de maand zit deze organisatie aan tafel met mensen die Venray van vroeger goed kennen. Dit keer zitten een man of zeventig op de rijen stoelen in het Venrays Museum. Zulke sessies zijn op meer plaatsen, zoals in Leunen en Merselo en ook in andere gemeenten.
Het is geen kwis, maar regionale wetenschap. Kennis van de eigen plaats. Maar vooral kennis van mensen van vroeger, van familiesamenstellingen. Uit de archieven en fotoverzamelingen van onder meer Jan van der Putten zijn legio foto’s boven komen drijven, waarop mensen staan die niet bij naam te noemen zijn.
Om ze in het fotoarchief een plek te kunnen geven, zou het prachtig zijn de namen te registreren, zodat geschiedschrijvers of genealogen er later uit kunnen putten.
“Wie kent deze schoonheden?”, nodigt spreekstalmeester Jan Min de aanwezigen uit bij het tonen van de eerste foto op een groot scherm. Het zijn allemaal dames op een trouwfeest. Niemand kent de dames, maar iemand herkent wel de achtergrond: “Dat is in de Langstraat.” Er zoemt een golf van bijval door de zaal. “Heb je dat opgeschreven Tilly?”, vraagt Jan aan Tilly van Soest, die achter in de zaal in een dik schrift alle opmerkingen noteert.
Het is warm in het Venrays Museum. De lentezon doet zijn werk en tientallen mensen hutjemutje op elkaar in de ontvangstzaal drijven de temperatuur snel op. Het zijn vooral senioren die plaats hebben genomen voor dit ‘feest van de herkenning’: plaatjes kijken, herinneringen ophalen. Venray van Vroeger in vol ornaat. “De volgende statiefoto is van gemengd zangkoor Polyhymnia. Van voor de oorlog waarschijnlijk. De achtergrond is zaal Wilhelmina, dat klopt. Dat staat er ook boven. Maar wie zijn dat allemaal?, port Min zijn gehoor. De tongen komen los: dat is Schaeffers, Muijsers, Neeteson, Van Odenhoven. De aannemer. “Dan moet het Oudenhoven zijn”, corrigeert Min.
Het streven van deze middag is mensen op de foto’s van een naam voorzien zodat de archieven steeds vollediger worden. Deze kijkmiddagen leveren een behoorlijke bijdrage op aan dat vervolmaken van de weetjes in het archief. Gemiddeld 40 tot 50 procent van de getoonde personen worden herkend, zegt Min. Maar het kan sterk wisselen. Min refereert aan een middag toen een aanwezige alle dertig namen van een schoolklas kon opnoemen. De klas van deze middag, uit de ambachtsschool, levert niets op. De familie Roodbeen, als het Roodbeen is, domineert even de meeting. Niemand herkent Roodbeen als Roodbeen, maar bij de volgende foto weet het volk wel te vertellen dat dit hetzelfde paar is als juist, en de volgende en volgende ook. Dan heeft iemand het over een persoon: “Die woonde aan de Kempweg en had een hele ‘slaaj jònge’.”
Door: Jaques Penris Foto: Han Siebers
